فَاصْدَعْ بِمَا تُؤْمَرُ وَأَعْرِضْ عَنِ الْمُشْرِکِینَ إِنَّا کَفَیْنَاکَ الْمُسْتَهْزِئِینَ

آشکار آنچه را ماموریت داری بیان کن و از مشرکان روی گردان (و به آنها اعتنا نکن)؛ ما شر استهزا کنندگان را از تو دفع خواهیم کرد.

سورهی مبارکهی حجر- آیهی ۹۴ و ۹۵.

تو وقتی این آیه را می‌شنیدی، روی بلندی ایستاده بودی، صدایت می‌لرزیده شاید. دلت اما قرص بوده برای خاطر ایمانی که دلت را محکم می‌کرده. برای خاطر اطمینانی که داشته‌ای به خدایی که گفته برو؛ من هستم. من مراقب و نگاه‌بان تو هستم. 
من، روی بلندی ایستاده‌ام. قرار است خودم را به خودم ثابت کنم. هوایم را داشته باشی، می‌توانم؛ زنده می‌مانم. هوایم را نداشته باشی، سقوط می‌کنم. مرا بخوان. مرا بخواه؛ هرچند کم‌ام. هرچند گم‌ام در خیل این بنده‌های خوب‌ات.